Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου

Όλοι έχουν τις καλές ή κακές αναμνήσεις τους από τη σχολική ζωή τους. Η δική μας η γενιά η μεγαλωμένη με χίλιες-δυο στερήσεις στην πολυτάραχη δεκαετία του ’40, θα μπορού σε να καταλάβει τα πρωτεία και τα πρεσβεία της ανέχειας.

Μολαταύτα δε χάσαμε ποτέ την αισιοδοξία μας παρά τα μεγάλα εμπόδια που ορθώνονταν σε κάθε βήμα μας. Το πρώτο και δυσκολότερο ήταν το πήγαινε-έλα (ευτυχώς όχι σε συχνή βάση) από το χωριό μου, την Αυλώνα Τριφυλίας στην Κυπαρισσία και αντίστροφα.

Όσοι είχαν την τύχη να περάσουν το φετινό ∆εκαπενταύγουστο και όχι μόνο στην Αυλώνα, δοκίμασαν ιδιαίτερες χαρές και εκπλήξεις. Είδαν και έζησαν το χωριό μας ζωντανό και δημιουργικό.

Η Αυλώνα, όπως και τα περισσότερα ορεινά χωριά της χώρας μας, είχε την ατυχία να δεχθεί τα πλήγματα της κρατικής αδιαφορίας, αλλά, κυρίως, της αλόγιστης αστυφιλίας. Οι περισσότεροι φύγαμε τα χρόνια εκείνα της δεκαετίας 1950-1960 για την Αθήνα. Κι όμως, ο ευλογημένος τόπος μας, με κάθε θυσία και οποιοδήποτε τίμημα, έπρεπε να κρατηθεί ζωντανός, με έντονη παρουσία στα δρώμενα της ορεινής Τριφυλίας. Προς αυτή την κατεύθυνση βοήθησε μεθοδικά και αποτελεσματικά ο Σύλλογος Αυλωνιτών Τριφυλίας, ο οποίος ιδρύθηκε τα χρόνια εκείνα και με επισκέψεις κρατούσε ζωντανό το χωριό, ενώ διέθεσε χρήματα να γίνουν έργα πνοής (π.χ. ύδρευση) και έτσι να ζουν καλύτερα όσοι έμειναν πίσω, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι συγγενείς μας, οι συγχωριανοί μας.